Bizikletan ibiltzen ikasteko azken ikastaroaren kronika

Urtero bezala, gurpilei buruzko gure istorioak emakume kementsu eta ahaldunduetako istorioak dira.

Biziz Biziko boluntarioetako batek, ikastaroan parte hartu nahi duten pertsonak apuntatzeaz arduratzen denak, beste egunean istorio polit bat kontatu zigun, eta kontatuko dizuegu istorio ederrak faltan ditugulako.

Logroñotik emakume batek deitu zion, bizikletan ibiltzen ikasteko ikastaroan izena eman nahi zuelako. Oporretako eta ostatuko astea Bilbon hartzeko prest zegoen bere ametsa betetzeko, hau da, bizikletan ibiltzen ikasteko. Horrelako grina ikusita nire lankidea Logroñoko jendearekin jarri zen harremanetan, eta lortu du irakastea bizikletan ibiltzen. Sareek beti funtzionatzen dute.

Ikastaro honetan parte hartu duen emakumeetako batek adineko pertsona bat zaintzea du ogibide. Ikastaroko ordua libratzeko eskatu zion, baina ez zuen lortu, eta bere poltsikotik ordaintzen dio lankide bati, ordu hori bete diezaion. Bi egun besterik ez ditu behar izan pedalak eman eta arrapala uzteko. Egun batean, irribarretsu esan zidan, “ni hemen asko desestresatzen naiz, lanean estresatzen naizen guztia”.

21: 00etan, bizikleta kalabaza bihurtzen da, eta korrika ateratzen da, takoi-zapata galtzeko beldurrik gabe. Izan ere, aspalditik daki Barricadaren abestiak zioen bezala ez dagoela printze urdinik. Hain azkar ateratzen denez, txaleko islatzailea jantzita daramala gogorarazi behar diogu.

Hau bai dela bizikletarekiko pasioa eta ez Frantziako tourra.

Ikastaro honetan pedalei eragiten ikasi duen beste emakume batek poema polit hau partekatu digu prosa garaian. Ba al dago poemekin kobratzea baino gauza ederragorik?

Orain, pedalak hartu eta haizeak aurpegian jo eta ileak kulunkatzen dizkizuenean zuen irribarre amaigabea ikusi ezin dugunez, orain begiekin irribarre egiten duzuela, emakume kementsu eta ahaldunduok, gurpil gainean oreka opa dizuegu.

TARDES DE BICI

Entre una ría y la ciudad

junto a un museo y Carola

una sensación bien nueva

una aventura a mi edad.

Una nueva compañera

extraña y desconocida

vente conmigo decía

que vamos a disfrutar.

Nos miramos de reojo

y de la mano iniciamos

un camino peligroso

confiar la una en la otra

y comenzó el confiar.

Algunas tardes de lluvia

seguidas de un sol meloso

“regálame tu dulzura” dijo

y me regaló sus ojos

Ya no necesité mirar

sólo sentir que el camino

aunque no sepa el destino

me guía en el confiar.

Y así una nueva lección

que la vida me regala

que el camino se aparece

y cada paso merece

una nueva pedalada.

De gente bella rodeada

a la que recordaré siempre

gracias tardes de lluvia y sol

de nubes y simpatía

compartiendo en alegría

algún susto, por qué no.

Y así pasó la semana

5 días y merienda

con sonrisas y paciencia

con humor y con amor.